Haus Johanna Westendorf, Tirol.

Na het succes van vorig jaar gaan we ook dit jaar weer lekker op vakantie naar Oostenrijk. Dit jaar gaan we een klein dorpje verder ten opzichte van vorig jaar. We gaan namelijk naar het dorpje Westendorf, dit dorpje ligt een paar kilometer naast het dorpje Brixen im Thale, waar we vorig jaar hebben gezeten. Net als vorig  jaar gaan we weer voor een goed gevulde en actieve vakantie. Syl en ik kunnen allebei niet wachten om in de auto te stappen en die kant op te rijden. Wij zeggen constant ”de vakantie begint al als we in de auto er naar toe zitten” en ”zo blij als we ein-de-lijk in de auto zitten”.

Zaterdag:

Voorbereiding:

Het is zaterdagochtend, of vrijdag nacht, 00.00 uur. De wekker gaat en we staan te popelen om de auto in te stappen op weg naar het vakantie adres. We maken ons klaar en pakken de laatste spullen in. Met namen de toiletartikelen pakken we in en pakken beneden de laatste spullen die in de koelbox moeten. Alles ingepakt en een paar bakken koffie verder gaan we beginnen aan de reis van een goede 920 kilometer.

De reis:

We zitten in de auto en rijden precies om 01.00 uur weg van het parkeerterrein. Met in het achterhoofd houdend dat we rond half twaalf, twaalf uur aan zullen komen in Westendorf. Aangezien we er vorig jaar ook elf en half uur over gedaan hebben, houden we er nu ook rekening mee.

Het eerste deel van de reis is Syl aan het rijden en zijn we voor dat we het weten bij de Duitse grens. De reis verloopt heel soepel en kunnen we lekker doorrijden. De kilometers vliegen voorbij en de aankomsttijd blijft relatief gelijk. Met een aantal kleine stopjes om even de benen te strekken of te tanken vliegen we richting Oostenrijk. Enkel bij München hebben we een klein beetje file, maar eigenlijk mag het die term niet hebben.

De aankomst Westendorf:

Voordat we het echt erin de gaten hebben rijden we al de Oostenrijkse grens over en is het nog maar een klein stukje naar de bestemming, Westendorf Tirol. Opgewacht en verwelkomd door m’n schoonouders komen we om 09.45 uur aan bij het huisje waar we de komende tijd verblijven. Waar we er vorig jaar bijna elf en een half uur over hebben gereden hebben we het nu in acht uur en drie kwartier gedaan.

Het huisje:

Na onze aankomst hebben we even kennis gemaakt met de eigenaar van het huisje, die niet echt een prater blijkt te zijn. We gaan gelijk naar binnen, want m’n schoonouders hadden al laten doorschemeren dat het een super chill huisje is.

Het huisje dat is gebouwd in 2018 en afgerond is in 2019 ziet er aan alle kant onwijs goed uit. Heel modern ingericht, over van alles is nagedacht en er is bijna geen loze ruimte in het huis te vinden. Met twee slaapkamers, welke elk zijn eigen badkamer heeft, is het perfect voor vier personen. Beneden zou in de woonkamer een bank nog omgezet kunnen worden tot slaapbank. Hierdoor is het ook geschikt voor zes personen. Met ruime eettafel kan je hier heerlijk aan zitten eten, zelfs met zes personen. Rondom het huisje is de tuin afgezet met een houten hek, waardoor het goed zichtbaar is wat er bij hoort. Ook hier is een ruime tafel met stoelen op een terras aanwezig om heerlijk buiten te zitten. En dan het uitzicht over een dal heen maakt het platje helemaal compleet.

Rondje inlopen:

Nadat alles is uitgepakt en de kasten zijn ingericht gaan we een luchtig rondje lopen om zo alvast een klein voorproefje te hebben van de komende dagen. Vanaf het huisje zijn we via Holzham naar Lendwirth gelopen. Daar hebben we bij restaurant Lendwirth even lekker geluncht en wat gedronken. Helaas voor ons begon het te regenen tijdens het lopen. Dat was uiteraard ergens wel jammer, maar het ging gelukkig niet hard tijdens het lopen en daardoor was het eigenlijk wel lekker.

Diner Westendorf:

Na het lopen hebben Syl en ik nog even een kleine 2 uurtjes geslapen voordat we gaan eten. We gaan de eerste dag gelijk lekker eten bij rest Postgarden, of zoals wij het noemen “De Tuin”. Hier moest ik gelijk een Wiener schnitzel hebben om de vakantie helemaal goed af te trappen.

Na het heerlijke eten zijn we lekker naar het huisje gegaan voor een bak koffie en daarna lekker gaan slapen. De reis en de korte nachtrust had ons toch wel opgebroken waardoor we hartstikke moe waren.

Zondag:

Na een fantastische eerste nacht, waarin we heerlijk hebben geslapen als een blok beton zijn we lekker gaan eten. Vandaag is het nog erg bewolkt en heiig dus doen we nog lekker rustig aan na het eten.

De Kandler Alm:

Eenmaal lekker ontbeten en helemaal klaargemaakt te zijn gaan we op pad voor een eerste goeie wandeling. M’n schoonvader had een mooie route uitgestippeld die vanaf het huisje naar de Kandler Alm gaat. Op de Kandler Alm zijn we bij het restaurant even gaan zitten voor een heerlijke apfelstrudel met slagroom.

De Alpenrosenbahn:

Nadat we lekker bij zijn gekomen zijn we vanaf de Kandler Alm naar volgende punt gelopen. Dit was het mittelstation van de Alpenrosenbahn. Hier hebben we vervolgens heerlijk genoten van een borrelplank bij rest Sonnalm. Wat heel goed te merken was tijdens het lopen is dat er nog bewolking hinging de bergen zelf. Wij liepen daardoor in de lichte bewolking. Niet dat het echt heel goed zichtbaar was, maar je merkte het wel aan de luchtvochtigheid en de temperatuur. Zelf had ik het bloedheet van het lopen, maar de temperatuur was heel koel en m’n gezicht voelde ook koud. Ook merkte je de luchtvochtigheid op je armen en gezicht.

Westendorf:

Vanaf de Sonnalm liepen we weer naar beneden naar het huisje. Ondertussen hadden we er al een goeie vier uur opzitten sinds het vertrek vanochtend. Je zou ook denken dat naar beneden een stuk makkelijker gaat dan naar boven, maar niks is minder waar. Op het moment dat we naar beneden liepen voelde ik het al gelijk in m’n kuiten. Nou ben ik het ook helemaal niet gewend om te wandelen en laat staan gelijk 6 uur lang te wandelen met hoogte verschillen. Langs de mooie bospaden en nodige kleine watervalletjes lopen we weer helemaal naar beneden.

Nu we weer heelhuids bij het huisje aangekomen zijn is het tijd om de balanstotaal te maken. We zijn ongeveer zes en een half uur van huis weggeweest, wat een goed begin is voor een eerste echte wandeling. Van deze zes en een half uur hebben we letterlijk vier uur en een kwartier gelopen, wat een afstand van 17 kilometer als eindstand heeft gebracht. Tijdens de wandeling hebben we 828 hoogte meters gemaakt, waardoor het een pittige wandeling is geweest. Zo moest iedereen ook even bijkomen bij het huisje en kwamen we tot de conclusie dat het toch weer even inkomen en wennen is met dit soort wandelingen.

Diner Elmau:

Na dat iedereen weer opgefrist is en bijgekomen gaan we een lekker happie eten in Elmau bij restaurant de “Elmauerhoff”. Na een half uurtje rijden met de auto komen we bij het restaurant aan wat langs een doorgaande weg ligt. Dit restaurant hadden we vorig jaar tijdens onze fietstocht ontdekt en is zo goed bevallen dat we er nu ook weer gaan eten. In dit gezellige restaurantje had ik een heerlijke cordon bleu besteld en hebben we weer heerlijk gegeten. Echt een aanrader om hier eens te gaan eten!

Maandag:

Rustig dagje:

Nadat iedereen heerlijk had geslapen begon het ochtend schema. De één haalt de broodjes, de ander dekt de tafel en ik verzorg de koffie en thee. Na het ontbijt ruimen we gezamenlijk de spullen op, smeren het brood voor onderweg en  gaan we ons klaar maken voor een rustig dagje. Even de benen weer bij laten trekken van de wandeling van zondag, die iets langer uitviel dan gepland.

Sank Johan:

Net als vorig jaar gaan we even naar het dorpje St. Johan(zeggende Sank Johan). Met de auto gaan we richting het station van Westendorf. Om daar vervolgens met de trein naar St. Johan te gaan. Met de toeristen kaartjes die we bij ons verblijf kregen is het openbaar vervoer namelijk gratis, wat een hoop scheelt ten opzichte van de auto. In St. Johan is het even shoppen voor de vrouwen en daarna even lekker erop het terras zitten voor een welverdiende lunch.

We komen bij een Italiaans restaurantje uit, waar we een heerlijk goulashsoep nemen. De soep is moeilijk te verkrijgen in een restaurant aangezien het een winters gerecht is, net zoals bij ons de erwtensoep is. Vol spanning wachten we af op de soep, waar we zo ontzettend veel zin in hebben. Het was het wachten waard, want de soep was overheerlijk en zeker voor herhaling vatbaar. Na het rond eten van ons buikje gaan we verder slenteren door het centrum van Sank Johan. Nog even een winkeltje hier en boetiekje daar bezoeken voordat we besluiten om weer naar het station te gaan en te wachten op de trein naar Westendorf.

Pizza Westendorf:

Eenmaal terug in het huisje in Westendorf besluiten we om vanavond niet te gaan uit eten, maar in plaats daarvan een heerlijke pizza avond te houden. We gaan een aantal pizza’s bestellen bij “Pizzeria Westendorf” en die gaan we lekker opeten. Het worden uiteindelijk drie pizza’s, één met champignons, één met salami en één met shoarma. Lekker de pizza’s op tafel zetten en overal lekker van smikkelen.

Wij hebben zelf de pizza’s gehaald en afgehaald, maar je kan ze ook laten bezorgen. Het leuke van deze pizzeria is dat er Nederlanders werken. Wij begonnen vol zelfvertrouwen in het Duits te praten, maar de beste man reageerde lekker makkelijk in het Nederlands terug. Echter waar we de pizza’s moesten bestellen en doorgeven spraken ze enkel Duits, maar dat maakt niet uit het is goed gekomen en we hebben lekker gegeten.

Dinsdag:

Krimmler Wasserfälle:

De ochtend routine wordt, net als elke ochtend, weer ingezet. Iedereen vervult zijn of haar taken en voor we het weten zitten we lekker te ontbijten. We nemen een stevig ontbijt, want we gaan vandaag een volle dag tegemoet. We gaan namelijk naar de Watervallen van Krimml. Na het ontbijt smeren we de broodjes voor onderweg en zijn we klaar met eten. Nu lekker klaarmaken en opfrissen voor de reis naar boven en kunnen we de tas inpakken.

De Reis:

Vanaf Westendorf is het een aardig stukje rijden naar Krimml, namelijk één uur en vijftien minuten. Dus gaan we op tijd rijden richting Krimml om zo een volle dag te kunnen genieten van de watervallen daar. De reis zelf is al een plaatje, de ene bergpas is nog niet afgelopen of de volgende bergpas begint alweer. Eerst een hele tijd naar benden en daarna weer een flink stuk klimmen met een bijzonder mooi uitzicht als we eenmaal boven op een berg rijden. Eenmaal bij de watervallen aangekomen zijn we weer onderaan een berg gekomen, daar hebben we de auto geparkeerd en maken we ons op voor een flinke klim naar boven.

De klim:

We hebben de auto geparkeerd en kunnen gelijk vanaf de parkeerplaats al een stukje van de waterval zien. Zo bijzonder om te zien hoe dat allemaal gebeurd in de natuur. En zo erg afvragend, waar blijft al dat water vandaan komen. Tuurlijk weet ik dat het van boven op de berg komt bij alle gletsjers vandaan, maar toch blijft de vraag “is het dan nooit op” door mijn hoofd spoken.

Hier bij de Krimmler Wasserfälle zijn er twee manieren om naar boven te komen, de ene is met de taxi en de ander is te voet. Wij kiezen voor de laatste optie en daarmee staat ons een grote klim te wachten. De hoogte meters liegen er niet om dus er wordt weer veel gevraagd van de benen. Met de start aan de voet van de berg op een hoogte van iets minder dan 1000 meter start onze tocht. Na lang wachten in de rij voor de kassa kunnen we dan eindelijk van start gaan. We gaan via de eerste acht uitkijkpunten naar boven waar het onwijs druk is met mensen die overal foto’s van nemen. Logisch want dat willen wij ook, maar wij besluiten dat pas te doen vanaf de kiosk.

Tijd voor een bakkie:

De kiosk ligt net na het achtste uitkijk punt op een hoogte van 1306 meter. Dat betekend ook automatisch dat we er al ruim 300 hoogte meters op hebben zitten en besluiten bij de kiosk even op te laden voor het laatste stuk. Onder het genot van een bakkie koffie laten we de benen even rusten en komen we bij van de indrukwekkende omgeven en tocht omhoog. Als je, zoals ik, niet weet wat je moet verwachten, val je van de ene verbazing in de andere. Zo onwijs bijzonder om dit mee te maken, het is niet normaal. Eén bak geweld wat er naar beneden komt denderen.

Vervolg naar boven:

We hebben ons bakkie op en gaan verder naar boven. Je kan merken dat er minder mensen lopen vanaf de kiosk naar het laatste uitkijkpunt. De hellinghoek van de looppaden gaat omhoog en de kuiten krijgen het alsmaar zwaarder en zwaarder. Ergens in de buurt van uitkijkpunt tien komt het besef dat de tocht ook weer naar beneden moet, maar we zijn nog niet eens boven. Vol verbazing gaan we verder naar boven en de uitkijkpunten worden steeds mooier en mooier. het uitzicht tussen de bergen wordt er ook steeds mooier op naarmate we hoger komen. We schieten een album vol met foto’s, want de ene hoek geeft een nog mooiere fot dan de andere hoek. Het is niet normaal hoe prachtig mooi de omgeving is.

Boven:

We hebben het laatste uitkijkpunt gepasseerd en het pad loopt nog verder. Weliswaar zijn er geen watervallen meer, maar wel de rivier die er naar toe loopt. Het water is kraak en kraak helder en hoe bizar het ook klinkt, het denderende geluid van de watervallen is weg en er heerst een serene rust tussen de bergen. Ja je hoort uiteraard wel de rivier stromen, maar dat staat niet in vergelijking met het bulderende geluid van de watervallen zelf. De rust die er ineens is tussen de bergen in combinatie met het uitzicht kan ik alleen maar omschrijven als een ansichtkaart. Het is zo bijzonder om te zien wat voor een landschap er ineens tussen wat bergen kan zijn.

Na een goeie anderhalve kilometer lopen komen we op een vlakte tussen de bergen en zien we een tentje om wat te drinken. De “Veiten Alm” is een knus klein restaurantje die op 1578 meter hoogte ligt, waar we genieten van een welverdiend biertje. Na de tocht is dit een genot voor het lichaam, even een koude rakker erin als overwinningsdrankje voor het gene wat we zojuist allemaal hebben gedaan. De tocht begon op een hoogte van net geen 1000 meter hoogte en zitten nu aan een drankje op een hoogte van 1578 meter. We hebben dus een klim gemaakt van een kleine 600 hoogte meters.

De reis terug:

Maar ja alles wat we net omhoog gelopen hebben, moeten we ook weer naar beneden lopen. Dus na ons welverdiende drankje gaan we weer op pad naar de beneden. Aangezien de dag wat verder gevorderd is zijn er minder mensen op de uitkijkposten, dat voor ons een mooie gelegenheid bied om toch af en toe nog even gauw een blok te werpen op de watervallen. Zo komt er rond het tijdstip dat we er lopen(ongeveer 14.30-15.00 uur) een mooie regenboog over de watervallen te voorschijn. een prachtig gezicht bij elke waterval, maar in het bijzonder bij het bovenste uitkijkpunt. zo heb je en de waterval, de regenboog en het uitzicht in één blik gevangen.

Eenmaal bij de auto kunnen we de reis weer voortzetten naar ons huisje in Westendorf. Onderweg zijn we nog even gestopt bij een bekend tentje, hier waren we vorig jaar namelijk ook gestopt, om nog even een drankje te doen. Na het drankje is het nog een goed half uur rijden naar Westendorf, maar met een lekker muziekje en de gezelligheid in de auto is dat zo voorbij. Net als alle andere dagen is het een soort van traditie geworden om bij thuiskomst in het huisje lekker met zijn alle een biertje open te trekken en even bij te komen van de dag. En daarbij natuurlijk ook ons voorbereiden op het diner, maar voordat we gaan eten moeten we ons eerst even opfrissen en omkleden.

Diner Westendorf:

Vanavond gaan we bij een nieuw tentje in Westendorf eten, genaamd Glennie’s. Voor de mensen die vaker in Westendorf komen of zijn geweest, Glennie’s zit op het hoekje in lijn van Hotel post en op de plek van Glennie’s stond voorheen een tankstationnetje. Afijn Glennie’s is een restaurant gerund door Nederlanders dus dat maakt de communicatie lekker makkelijk, ook het personeel wat er in de bediening loopt spreekt Nederlands. Met een aantal heuse thema avonden proberen de eigenaren van Glennie’s het restaurant goed op de kaart te zetten en met succes kan ik wel zeggen. Het restaurant zat bommetje vol en het was maar goed dat we gereserveerd hadden. Deze avond was er een Tiroler avond en stond er een groep, van 4 personen sterk, lekker te spelen en te jodelen.

Woensdag:

Achensee:

De ochtend routine wordt, net als elke ochtend, weer ingezet. Iedereen vervult zijn of haar taken en voor we het weten zitten we lekker te ontbijten. We nemen er lekker de tijd voor, want we hebben een rustig dagje vandaag. Ik ga samen met Syl een dagje naar de Achensee, maar voordat we daarheen gaan wordt het eerst nog een kleine autorit van een uur. Alles in het huisje is opgeruimd en we hebben ons klaar gemaakt voor vertrek naar de Achensee. Alles is gepakt en we gaan de auto in op weg vanuit Westendorf naar de bergen van de Achensee.

Feitjes:

De Achensee is een groot meer dat ligt tussen een aantal bergen en het meer bevindt zich op 930 meter hoogte. De Achensee heeft een lengte van 9.4 kilometer en is op het breedste punt 1 kilometer breedt. Het meer staat bekend om alle wateractiviteiten die er zijn. Zo kan je er waterfietsen, varen, suppen, kitesurfen en nog veel meer. Ook varen er een tweetal rondvaartboten die je op verschillende plekken rondom het meer afzetten. Zo kan je een leuk dorpje bezoeken met restaurantjes, of je stapt uit bij een camping met een opgespoten zandstrand, maar je kan ook uitstappen bij een bergwand om van daaruit lekker te gaan wandelen. Dus er is eigenlijk voor iedereen wel iets te doen.

Boottocht:

We hebben de rit gehad en hebben alle haarspeld bochten getrotseerd om vervolgens uit te komen bij de plaats van bestemming. Na de auto geparkeerd te hebben, gaan we eerste even een kop koffie drinken bij de kiosk. Ondertussen zijn we aan het uitzoeken wat we allemaal kunnen bekijken en kunnen doen hier. We zijn er uit dat we in ieder geval en met de boot mee gaan om zo even lekker uit te waaien op het meer. Vanuit de kiosk is het een kleine honderd meter lopen naar de eerste de beste opstap plaats van de boot. We hebben de kaartjes gekocht en zijn klaar om aan boord te gaan.

We zitten op de boot en zijn volop aan het genieten van de omgeving met de wind door onze haren. Het is hier bizar mooi en het meer is zo onwijs groot, wat je dus absoluut niet verwacht als je hier aan komt rijden. We hebben besloten om eens te kijken wat er allemaal is langs de verschillende op en afstap locaties. Het rondje duurt ongeveer anderhalf uur, waarna we alle locaties hebben gezien. We besluiten om af te stappen in het dorpje Pertisau, zodat we hier even lekker kunnen gaan lunchen en genieten van het uitzicht.

Pertisau:

We komen terecht bij een tentje dat een groot terras op het water heeft zitten en daarbij ook uitzicht op het water heeft. Een bijzonder vrolijke ober helpt ons graag en doet zijn best om Nederlands met ons te praten. Wat hem niet heel goed lukt behoudens de standaard woordjes, maar de intentie is er. We bestellen een broodje en wat te drinken. Terwijl wij ons boordje eten zien we ineens een ober met een dienblad voorbij komen. Op het dienblad staan twee grote glazen met… IJskoffie! Die moeten wij ook even proberen voordat we weer verder gaan.

Na heerlijk geluncht te hebben gaan we even kijken bij de winkeltjes die hier zijn. Het zijn er niet veel, maar we moeten toch even wachten op de boot. Uiteindelijk een pet en een zonnebril rijker gaan we de boot weer op. We maken de rondvaart af en stappen uit bij de plek waar wij vanmorgen zijn opgestapt. Hier pakken we de auto weer terug naar Westendorf.

Diner Westendorf:

Nadat we terug gekomen zijn bij het huisje en ons lekker hebben opgefrist, gaan we lekker eten bij Hotel/Restaurant Menserwirt. Dit tentje kennen wij nog van vorig jaar, tijdens onze fietstocht hebben we hier even wat gedronken. Menserwirt is een restaurantje van Nederlandse mensen dus het communiceren gaat hier prima. We hebben hier nog niet eerder gegeten sinds het van Nederlandse mensen is, dus we zijn benieuwd hoe het is. Het eten is heerlijk en zeker genoeg per persoon. Wij hadden allebei een mixed-grill en vooraf samen één portie champignons. We sluiten de avond af met een kleine wandeling om het eten te laten zakken en gaan daarna lekker slapen.

 

Donderdag:

Brixen Im Thale:

Na het ontbijt ga ik samen met Syl naar de Filzalmsee. Deze plek hebben we vorig jaar ook bezocht. Vorig jaar zijn we te voet naar boven gegaan, maar dit jaar gaan we lekker met de skilift.  Althans ”lekker” voor zover dat kan, ik heb het niet zo op skiliften namelijk. Het is mij allemaal veel te bewegelijk en te gammel voor mijn gevoel. We gaan met de auto vanuit Westendorf naar Brixen im Thale, wat ongeveer een kwartier rijden is en parkeren de auto bij de skilift. We kopen ons kaartje voor die skilift en stappen vervolgens in om naar boven te gaan.

Skilift:

Gelukkig duurt het niet zo lang voordat we boven zijn en kan ik snel weer uitstappen, waardoor ik weer met beide voeten op het vaste land sta. Boven bij het station zit een restaurantje, Skiwelt Hütte, waar we even gaan zitten en gaan genieten van een apfelstrudel met slagroom en een bak koffie. Net als vorig jaar toen we hier zaten is het uitzicht bizar mooi en onwijs rustgevend en is het weer een stuk beter als dat in eerste instantie werd opgegeven. Dit maakt onze tocht alleen maar mooier, want we willen boven bij de Filzalmsee even lekker ontspannen en genieten van de zon en af kunnen koelen in het water.

Filzalmsee:

Zo gezegd, zo gedaan. We lopen vanaf het restaurant een klein stukje richting de Filzalmsee en kunnen daar op het zelfde bankje gaan liggen als vorig jaar. We slaan onze handdoeken uit en gaan even optimaal genieten van het zonnetje dat al lekker aan het schijnen is. Met het geklingel van de koeien bellen op de achtergrond en de spelende kinderen aan de andere kant van het meer is dit toch wel een zalig plekje om even het hoofd leeg te maken. Het uitzicht is onwijs mooi met alle bergen om je heen in combinatie met het meer. Na een flinke tijd in de zon gelegen te hebben wordt deze toch wel erg warm en gaan we even een verfrissende duik in de Filzalmsee nemen. Dit is nog een beste opgave om voor elkaar te krijgen, want de rand voor het meer ligt vol met stenen.

Het water trotseren:

Uiteindelijk trekken we half onze schoenen aan om hiermee zo dicht mogelijk bij het water te komen en ze zo laat mogelijk uit te trekken. Hierdoor hopen we zo min mogelijk onze voeten te bezeren. Dit lijkt een fantastisch goed plan, maar uiteindelijk moeten de schoenen toch een keer uit. Eenmaal de stenen overwonnen komt de volgende uitdaging, de kou van het water. Hoe apart het ook klinkt, maar de kou valt ons dus wel mee. Begrijp me niet verkeerd, het moment van in het water stappen is even doorbijten. Zeker nadat we goed opgewarmd zijn van het bakken in de zon, maar we zijn vrij snel gewend aan de temperatuur.

Wandeling:

Na een flinke tijd heerlijk in genoten te hebben van de zon en het water besluiten we om de wandeling te maken. Uiteindelijk willen we naar Söll lopen en dan met de bus en trein terug naar Brixen. In grote lijnen het zelfde als vorig jaar, maar de route naar Söll wordt totaal anders. We gaan vanuit de Filzalmsee naar het hexenwasser en dat is via de andere kant van de berg ten opzichte van vorig jaar. Eenmaal bij het Hexenwasser aangekomen is het tijd voor een verkoelend drankje, want het is nog altijd heel warm. Na het lekkere biertje gaan we verder met onze wandeling. De wandeling naar Söll laat ons over een mooie bergpas lopen met bijzondere uitzichten. We volgen netjes alle bordjes en komen onderweg nog verschillende ”bezienswaardigheden” tegen, waarbij je moet denken aan een klein watervalletje en een iets grotere waterval.

De bus pakken bij Söll:

We komen aan in Söll na een flinke wandeling en komen aan bij de bushalte waar wij vorig jaar ook op de bus zijn gestapt. We hebben geluk en hoeven niet lang te wachten totdat de bus arriveert. Vorig jaar ging het niet helemaal goed met de bus reis dus we hadden besloten om in de bus te vragen wat de beste optie is om terug te keren naar Brixen. Een vrij chagrijnige buschauffeur die geen zin leek te hebben in ons vertelde ons dat we mee moesten, maar even verderop ook weer uit moesten stappen. Het kwam er op neer dat we bij dit station zelf uit mochten zoeken welke bus we hier moesten pakken en hoe lang het zou duren voordat deze zou aankomen. Zo goed als dat we konden hebben wij alle borden bestudeerd om te kijken welke bus we moeten hebben.

Voor zo ver wij hebben kunnen vinden zou er 20 minuten later een bus naar St. Johan gaan waar vandaan wij met de trein verder konden naar Brixen. Waarna we besloten hebben om een rondje te lopen door het kleine centrum van Söll om wat winkeltjes te bezoeken. Er was te weinig tijd om een drankje te doen op het terras, dus werd het een broodje en een pakje drinken op het bankje bij de bushalte.

De trein pakken bij St. Johan:

Het is ons gelukt en we zitten in de juiste bus onderweg naar St. Johan. De busreis hier naartoe duurt ongeveer 20-25 minuten. Het openbaar vervoer is een mooie oplossing in Oostenrijk, zeker omdat het gratis is in een bepaald gebied als toerist. Echter zijn de aansluiting van de bus op trein verbindingen niet altijd even goed en kan het maar zo zijn dat er lang gewacht moet worden. In Söll hadden we al geluk dat het maar 20 minuten wachten was op de volgende bus. En in St. Johan mogen we ook niet klagen, we moeten hier een klein kwartiertje wachten op de stoptrein richting Brixen.

We zitten in de trein en zijn met een kleine 10-15 minuten op het station van Brixen. Hier vandaan is het of nog 20-30 minuten lopen naar de skilift waar wij vanmorgen mee naar boven zijn gegaan, of we nemen de bus en zijn er met een minuut of 5-10. Ondertussen is het al rond 18:00 uur dus we besloten de bus te pakken. Het idee was leuk, maar de uitvoering werd toch anders. De bus was net vertrokken en als we de volgende wilde hebben moesten we 1 uur en 25 minuten wachten. Dat was ons een beetje te gek, dus zijn we alsnog te voet naar de skilift gegaan waar onze auto stond geparkeerd.

Terug naar Westendorf:

Na een wandeling van 25  minuten zijn we aangekomen bij de auto, die nog als enige geparkeerde auto bij de skilift staat. Het was een flinke dag die in de ochtend om 10:30 begon met de lift naar boven en nu 8 uur later zijn we weer op de zelfde plek. We gaan lekker snel terug naar het huisje in Westendorf om ons klaar te maken voor de laatste avond. We gaan nog één keer eten bij Glennies, omdat ons dit zo goed was bevallen twee dagen terug. Na het eten hebben we onze spullen ingepakt en zijn we lekker op tijd ons bed in gedoken, zodat we vrijdag ochtend vroeg voor de files uit kunnen rijden terug naar Nederland.

Vrijdag:

Terug naar huis:

Het is vroeg deze ochtend, want de wekker gaat al om half vijf in de ochtend. We pakken de laatste spullen in en doen nog even wat laatste checks of alles daadwerkelijk weg is uit het huisje. Na zeker te zijn dat we alles mee hebben gaan we onze reis starten terug naar huis. Het begin van de terugreis verloopt soepel en komen we zonder problemen en file door. Helaas werd het tweede deel van de reis anders. In steeds eer files kwamen we terecht en dit zorgde er uit eindelijk voor dat we er een goeie tien en een half uur over hebben gedaan.

We zijn weer thuis.

 

Ik hoop tot de volgende keer!

Groetjes,

Tom

Lees hier mijn vorige blog.

Voor de Oostenrijkse activiteiten van 2021 klik hier.

Instagram: @Tomhilhorst.nl

@tomhilhorst.nl

Oostenrijk😍

♬ original sound – Tom HIlhorst –

Bergen, Blog, Blogger, Genieten, ontspanning, Oostenrijk, Reisblog, Tirol, TomHilhorst, Vakantie, Wandelen, Westendorf