De uitnodiging:
Al het fanatieke lopen van het eerste kwartaal dit jaar was niet onopgemerkt gebleven bij mijn collega’s. Waardoor er uit het niks de vraag kwam “doe anders gezellig mee met de halve marathon van Amsterdam”. In eerste instantie leek het erop dat er een grap gemaakt werd, maar als snel merkte ik dat het bloed serieus was. Zo gek als ik ben en zo makkelijk over te halen als ik ben zei ik al na een minuut of drie “ja is goed, ik doe wel mee joh”. Een paar dagen nar dit antwoord kwam eigenlijk pas het besef. Ik had vrij impulsief antwoord gegeven op de vraag en er niet echt heel goed over nagedacht, maar ik heb ja gezegd dus we gaan ervoor.
De Voorbereiding:
De start:
Na een fantastische start dit jaar met veel kilometers hardlopen, werd het vanaf april ineens onmogelijk. Althans zo leek het. Door alle drukte met het verkopen van mijn appartement en het kopen van ons huis, had ik er heel veel moeite mee om te blijven hardlopen. Het grappige is dat ik sinds mijn inschrijving voor deze halve marathon, op 26-03-2021, het bergafwaarts is gegaan met hardlopen. Waarschijnlijk met de wetenschap dat het pas in Oktober zou plaatsvinden. Als het allemaal überhaupt wel door zou gaan. Het idee dat er nog tijd genoeg is om te trainen maakt dat ik last heb van uitstelgedrag. Constant het uitstellen van een hardlooptraining werd een gewoonte. De fitness trainingen werden ook steeds minder, waardoor het sporten op een laag pitje kwam te staan. Althans het potje stond volledig uit kan je beter zeggen.
Met nog 2 weken te gaan:
Een goeie twee weken voor aanvang van de halve marathon vond ik het een strak plan om eens te gaan “trainen”. Althans trainen kan je het niet echt noemen, dat moet veel verder van te voren gebeuren natuurlijk. Ik had meer het idee dat het een soort schade beperking was. Zodat ik al een beetje spierpijn had waardoor het na de marathon wel mee zou vallen. Na de eerste keer een ronde van acht kilometer gelopen te hebben, met mijn tong over het asfalt, was het toch wel een dingetje. Als ik me na acht kilometer al zo voel, hoe moet dat dan na een halve marathon van 21.1 kilometer?
Om er zeker van te zijn dat ik met een goed gevoel aan de start verschijn van de halve marathon ben ik later die week nog eens een ronde gaan hardlopen. Nu heb ik geprobeerd om eens wat rustiger te starten om te kijken hoe dat uitpakt. Aangezien er 21.1 kilometer stond te wachten wilde ik een stuk verder lopen dan de 8 kilometer van de eerste training. Uiteindelijk kwam ik uit op 13.5 kilometer waarbij ik gek genoeg het idee had dat ik nog wel een paar kilometer verder kon lopen in het zelfde tempo.
De laatste week:
Vol goede moed ging ik de week van de halve marathon in. Zeker nadat de laatst gelopen training heel goed verliep. Met de gedachtegang om in het begin van de week nog één training te lopen, waarbij ik op een rustig tempo 18 kilometer wilde bereiken zou het goed moeten komen. Echter bleef het bij de gedachte en is er geen training geweest. Dit houd in dat ik niet meer dat twee keer heb gelopen voor de wedstrijd. En dat de langste aftand van zo een training iets meer dan de helft is van de wedstrijd.
De halve marathon:
De fysio:
De dag des oordeels is dan eindelijk daar. Zondag 17 oktober 2021 de dag van de halve marathon. Ik heb verassend goed geslapen, wat voor een uitgerust lichaam heeft gezorgd. Dat is al de eerste winst van deze ochtend. Door mijn fantastische voorbereiding heb ik uit voorzorg maar even contact gezocht met mijn fysio. Ik heb haar nog even gevraagd om zondag ochtend mijn enkels en mijn rug in te tapen. Dus pakweg een goeie 4 uur voor start van de halve marathon werd ik nog even bij elkaar geplakt, zodat ik wat meer zekerheid had om te finishen.
De Warming-up:
Ruim van te voren had ik met mijn collega’s afgesproken om te verzamelen bij het metro station. Hiervandaan gingen we gezamenlijk naar de sporthallen om ons voor te bereiden op de helse tocht van 21.1 kilometer. Heerlijk binnen aan een bak koffie zaten we te genieten van alle andere lopers die met enige stress zich driftig aan het omkleden waren. Eerlijk is eerlijk ik had zelf ook gierende zenuwen voor deze wedstrijd. Hoe dichterbij de starttijd kwam, hoe erger het werd. Na een paar bakken koffie was het tijd om ons in ons wedstrijd tenue te hijsen en de tassen weg te brengen. Nog even gauw op de foto, want dat is leuk voor het thuisfront, en dan gaan we richting de start.
Vol met gierende zenuwen verplaats ik me naar de start van de halve marathon. Waarom ik vol met zenuwen zit? ik zou het niet weten. Is het ergens voor nodig? niet dat ik weet. Ik heb er altijd “last” van. Voorafgaand aan een wedstrijd zit ik vol gezonde zenuwen, ongeacht welke wedstrijd dat dan ook is. Vlak bij de start worden we aan alle kanten ingehaald door fanatiekelingen die de laatste sprint oefeningen nog doen en die de laatste spieren nog oprekken voor de wedstrijd gaat beginnen.
De start:
Voorafgaand aan de start heb ik met mijn collega’s overlegd op welke eindtijd zij ongeveer af gaan tijdens het lopen. We waren het al snel eens dat uitlopen belangrijker is dan doodlopen, maar we hebben wel allemaal een streeftijd in gedachte. Hiermee in het achterhoofd verschijnen we aan de start. Mijn persoonlijke streeftijd was om onder de 2 uur binnen te zijn.
Nog even gauw een suikerbom erin en we zijn er helemaal klaar voor. Samen met een hoop andere mensen starten wij onze tocht van 21.1 kilometer door het bruisende Amsterdam. De eerste acht kilometer loop ik lekker met de mannen mee en gaat het me verbazingwekkend goed af. Na de passering van het 8 kilometer bord besluit ik om op eigen benen verder te gaan en wens ik de mannen succes en zeg dat ik wacht in het Olympisch stadion.
De laatste dertien kilometer loop ik dus zelfstandig met in het achterhoofd houdende dat ik graag wil finishen onder de 2 uur. Ik krijg een lekker looptempo te pakken en voel me goed. Na een kilometer of zestien neem ik nog zo een suikerbom om de laatste 5 kilometer ook uit te zingen. Kilometer zeventien en achttien geeft ook precies dat gevoel, maar dan moet ik linksaf het vondelpark in. Vanaf dat moment lijk ik wel een leger met hamers tegen te komen. Alles ging op dat moment niet goed. Mijn ademhaling schiet de pan uit. De verzuring slaat ineens in als een bom.
De finish:
De laatste drie kilometer wordt een overlevingsslag die ik met mijzelf zal moeten voeren. De mensen langs de kant van de route zien dat ik het zwaar heb en proberen me moed toe te juichen. Het zorgt ervoor at ik niet op geef en in een dribbelpas door blijf vechten. En dan de laatste kilometer.. De menigte begint toe te nemen, de toren van het Olympisch stadion komt in beeld. De gedachte “het einde is in zicht” schiet meermaals door mijn hoofd en geeft me nieuwe energie. Daar waar mede lopers op de grond liggen met warmte dekens over hun heen zo vlak voor de finish is een naar beeld, maar zorgt bij mij voor de gedachte “dat mag mij niet overkomen”.
Dan, nadat alles goed is gekomen, loop ik het olympisch stadion in en moet ik een volledige ronde lopen in het stadion. Het gevoel wat ik daar van krijgt is niet te beschrijven. Het lijkt wel of ik extra longen heb gekregen bij het binnen lopen. Ik sprint voor mijn gevoel de laatste meters naar de finish en ben helemaal gebroken als ik deze passeer. Ik heb de finish gehaald! Onwijs trots op mezelf dat ik deze prestatie heb neergezet met een voorbereiding van niks eindelijk. Ik kijk vol verwachting op mijn horloge om te kijken hoe lang ik er over heb gedaan. 2 uur en 3 minuten(op mijn horloge) zie ik staan. Onwijs trots op mijzelf met deze tijd. Het is niet de streeftijd die ik had neergezet, maar dat interesseert me niks meer op dat moment.
De officiële tijd wordt uiteindelijk 2 uur 2 minuten en 56 seconden. Een tijd waar ik oprecht trots op ben gezien de voorbereiding die ik heb gehad op deze wedstrijd.
Mijn collega’s hebben ook de wedstrijd helemaal uitgelopen en hebben allemaal zo ons doel bereikt!
Op naar nog meer fantastische evenementen en uitdagingen!
Groetjes,
Tom
Lees hier mijn volgende blog.
Lees hier mijn vorige blog.
